Некои откритија не престануваат да се надоградуваат. Селам, скелетот фосил кој припаѓа на три годишен женски Австралопитекус афаренсис кој беше откриен од страна на кураторот на Академијата за антропологија, Зереј Алмсегед во 2000-та година во неговата родна Етиопија повторно носи нови информации за нашите предци.
Оваа недела, Зереј и неговиот колега Дејвид Грин, од Midwestern University, објавија студија во Science (и тоа како насловна приказна) благодарение на Селам и нејзините плешки. Истражувањата покажуваат дека и покрај тоа што Австралопитекус афаренсис биле исправени на две нозе, Луси, Селам и нивните роднини исто така се искачувале по дрва.
Кога скелетот Луси беше откриен во 1978, „ не постоеше сомневање дека суштеството било исправено на нозе“ вели Зереј. „Стопалото, коленото и карлицата делуваат многу човечки.“
Како и да е, горниот дел на телото открива поинаква приказна. Карактеристиките се повеќе мајмунски отколку човечки, вклучувајќи ги долгите и заоблени прсти.
Во тоа време, вели Зереј, научниците се делеа во две групи. „Едната група велеше, ‘Да, А. Афаренсис има карактеристики на мајмун, но видот не им е потребен за опстанок. Тоа е само задржување, еволутивен багаж, не може да се толкува како функција.’ “ Функција како искачување по дрва кои биле откриени кај поранешните човечки предци.
Втората група ги претставува мајмунските карактеристики како нивна функција: „ Долниот дел од телото го гледаа како карактеристика на бипедализам, а горниот за искачување,“ Зереј објаснува. „Дискусијата траеше последниве 35 години.“
Сега документот на Зереј и Грин може да и помогне на втората група на научници.
Кога Зереј ги објави резултатите од Селам во 2006-тата година, тој забележа дека плешките на Салем (scapulae) наликувале на оние на Горила, но не се обиде да ги интерпретира главно поради фактот што иако двете плешки биле непроменети, тие биле комплетно закопани длабоко во набиен песок. Зереј и Кенијскиот лабораториски техничар, Кристофер Киари, требале да ги отстранат тенките фосили од останатиот дел од скелетот. Камче песок по камче песок.
Ова не се случило преку ноќ. Потребни им биле 11 години. Откако плешките биле откриени, Зереј можел детално да го анализира фосилот. Потврдил дека наликувале на оние на Горила, но потребни му биле повеќе информации. Со тоа соработката помеѓу него и Грин започнала.
Грин работи на живи видови, додека пак Зереј на фосили. Тимот започнал да собира податоци за многу живи примати – луѓе, шимпанза, горили и орангутани; младенчиња и возрасни. Исто така ги анализирале и плешките на Turkana Boy. Фосилот на хомо еректусот ги има втори по ред најрани и најкомплетни плешки од сите наши предци – стари 1.5 милион години. Селам, стара 3.3 милион години ги има најстарите.
Откако податоците биле анализирани, заклучокот бил дека А. афаренсис се искачувале по дрва. Доказ? Плешките анатомски биле мајмунски. Плешките на Селам биле развиени како на модерните мајмуни, а не како оние на луѓето. Кај мајмуните, плешките кај младите и возрасните се речиси исти, за разлика од луѓето, каде што плешките на младите постепено се менуваат со нивно стареење. На крај, Зереј и Грин го демонсктираат начинот на кој коската е поставена, нагоре – тоа дозволува поголема флексибилност при искачување.
Зереј нуди објаснување на оваа адаптација. „Овој вид бил мал, со големина на Шимпанзо – во диво опкружување со само неколку камени алатки, опкружени од предатори. Потребно им било да си обезбедат место за ноќевање и заштита од предаторите и месојадите. Тоа е причината што продолжиле да се искачуваат иако биле суштества исправени на две нозе.“
Ова откритие нуди поширока слика за човечката еволуција. „Кога сме станале луѓе, тоа не било едноставно како скокање од дрво и продолжување со трчање. Тоа било прогресивно. “ вели Зереј.
„ Скелетот на Селам е рудник на информации за годините што доаѓаат“, додава тој. И тоа не само за неговото истражување, но и многу други. Тој не може да предвиди што се можеме да откриеме со помош на овој фосил, но може да ги замисли можностите, „како видовите се однесувале, движеле, изгледале, развивале, звучеле.“
Со ова истражување на Селам, тој не е во потрага по ништо конкретно и нема никакви очекувања. Зереј дозволува податоците да ги диктираат резултатите – како што се појавуваат интересни новости, тој им го посветува вниманието кое што им е потребно.
