Египетскот фараон Рамзес III кој почина пред повеќе од 3000 години, дури во декември истражувачите го откриле начинот на кој тој бил убиен. А CT сканирањето на неговиот мумифициран труп, го открило намалувањето на грлото. Античките документи говорат за атентатот предводен од една од неговите жени, во она што научниците го нарекуваат „Харем Завера“.
Сепак многумина низ историјата си го поставуваат прашањето, дали нејзината шема успеала? Никој не знае. Дури сега тоа претставува уште една мистерија, иако големиот длабок рез во вратот на фараонот може да биде една од трагите за решавање на неговото убиство.
Судбината на Рамзес III е нешто која што наликува на мумијата од филмот од 1932 година The Mummy во чија главна улога игра Борис Карлоф. Во раната сцена археологот го прегледува мумифицираното тело, на одамна умрен свештеник, кој изгледа како да умрел од некој сензационален начин.
Тој не умрел во конвенционална смисла. „Imhotep“ оживува и започнува да го прави животот сензационално непријатен за сите околу него. За мумиите е карактеристично тоа што постојано се кенкави кога се будат. Како што речиси сигурно е тоа што мумиите на Ноќта на Вештерките се завиткуваат со тоалетна хартија, така во секоја приказна мумијата доаѓа со клетва – а, трајното клише за нарушување на вечната дремка на балсамираните Еѓипјани е расипана идеја.
Тие тероризираат смртници, земајќи ги нивното злобно место каде се запознаваат, нешто слично како нивните браќа и сестри, како што се вампирите, врколак и вештерките.
Разликата во тоа е што за разлика од нивните монструозни браќа, ревитализираните мумии не излегуваат од народното творештво. Тие се модерен изум. Во проклетството на мумиите, Роџер Лукхурст го испитува нивното потекло и еволуција со импресивна будност.
Исто како што Месоамериканските научници поминаа долг период од минатата година во објаснувањето дека Маите навитина веруваат дека светот ќе заврши на зимската краткоденица во 2012 година, египтолозите со децении истакнуваат дека Рамзес III и неговите современици не цртале и пишувале закани на вратите и ѕидовите на нивните гробови.
Овие предупредувања се фикција – подоцна културно наметнување, како што Лукхурст го истакнува. Сепак би било погрешно да се осуди целиот феномен како вештачки, бидејќи тој расте органски од 19 век, паралелно со развојот на науката и моќта на натприродното размислување. Иако мумиите и клетвите не можат да бидат фолклор, бидејќи станаа повеќе како традиција.
