Секој ден сум на две тркала оти така ми се храни душата од панорамата на релацијата од триесетина километри во еден правец, вели за Дневник 64-годишниот прилепски пензионер Талат Маџуни.
Тој ужива да врти на педалите низ Мариово, по новиот стрмен пат за манастирот Трескавец.
-Секојдневно си го крева адреналинот по серпентините, на нагорнините и по надолнините на патот од Прилеп кон Мариовско голтајќи ги прекрасните пејзажи, сончевите зраци и чистиот воздух. Небаре дневна доза за храна му е возењето велосипед. Овој прилепчанец од стара турска фамилија ја заситува и ја полни душата со новиот велосипед со амортизери, подарок од внуците од Германија. Kоњаникот на две тркала не го скусува мариовското катадневно возбудување, и тоа со години. Вели, празно ќе му е срцето ако не го јавне пријателот на две тркала. Му се чини дека ќе ’рѓоса ако не го збодне еднаш дневно. Постојано ги одржува жилавоста и кондицијата. Kамен е во рацете и во нозете. Се чувствува здрав и помлад со физичка активност на разни реквизити што ги има дома. Со билдерска става, изгледа дваесетина години помлад. Последните десетина години вози не само кон Мариово туку ја крстари и Македонија во должина и попреку, пишува Дневник.
– Секој ден сум на две тркала, некогаш и по двапати на ден. Ја возам трасата оти е пријатна и безбедна, со слаб сообраќај. До мостот на Црна Река возам еден и пол час. Возев и додека работев во пиварницата. Првин наутро, на покуса релација од дваесетина километри, а после без гајле продолжував на работното место, вели Талат.
Мариовските височини ги совладува на пристоен, не скап велосипед. Седлото малку е дотерано за подолги патишта. Деловите му ги заменил со брендот „Шимано“. Носи облека за заштита од дожд и велосипедски панталони.
– Задоволство ми е возењето велосипед. Ако не појдам, се чувствувам папсан и ме боли главата. Зиме е посебно убаво кога градот е во магла и бркам ќеф во сончевиот сјај и во околната белина. По загубата на сопругата, ми се разминуваат мислите со возење. Ретко се одморам и возам без починка. Пијам вода пред манастирот „Писокал“ и пак продолжувам надолу или нагоре, зависи за враќање или на одење. Ако се дупне гума, носам резервна. Ја менувам за неколку минути и продолжувам. До мостот на Црна Река е 38 километри. Потаму до манастирот „Свети Илија“ е речиси 100 километри со враќање. Ги посетувам и селата Kрушевица, Чаниште, Дуње, Манастир, иако се отпат. Kај мостот земам здив со малку урми, црни сливи и суво грозје, раскажува Талат за весникот.
Досега прегазил змии и смокови со 50-60 километри на час, но се плаши од лизгање на изметот од добиток. Вели може да вози со мижење и од превојот Слива може да слезе со врзани очи.
Фото: Дневник
