По смртта на нејзиниот сопруг, една изнемоштена старица се пресели да живее кај нејзиниот син, снаата и внуката. Како поминуваа деновите нејзиниот вид и слух стануваа се послаби и послаби. Нејзините раце понекогаш ќе се тресеа толку многу што грашокот од нејзината чинија ќе се расипеше на подот.
Синот и снаата не можеа да и помогнат, но секој ден се повеќе и повеќе ги нервираше нередот кој го правеше старицата. Еден ден тие рекоа – што е многу, многу е, па за неа поставија мала масичка во ќошот до ормарот за метли, да јаде сама.
За време на јадењето, таа ќе гледаше од другиот крај на собата со насолзени очи, но тие не разговараа со неа, освен што ја навредуваа бидејќи и паѓаше кашиката или вилушката на подот.
Една вечер, непосредно пред вечерата внуката на старицата си играше со нејзините коцки.
– Што правиш? – ја праша татко и.
– Правам мала масичка за тебе и мама, кога ќе остарете да јадете заедно во ќошот – одговри малото девојче.
По овие зборови тие замоличија, а тој молк како да траеше цела вечност. По оваа тие ја вратиjа старицата, на своето место каде и припаѓаше. А кога парче од храната ќе и паднеше на подот, на тоа никој повеќе не обрнуваше внимание.
