Квасецот е габа која спаѓа во групата на микроорганизми. Најпознатиот вид на квасец е Saccharomyces cervisiae (грчки: saccharo/шеќер, myces/габа и cerevisiae/лат.од пиво). Од овој вид габа се произведува квасец со кој се прави лебот и сите печива за кои треба тестото да се подигне.
„Омилена храна“ на квасецот е шеќерот. Кога квасецот ферментира, шеќерот од брашното и шеќерот кој се додава во тестото создаваат јаглероден диоксид. Тоа е причината што тестото потоа е еластично и растегливо. Како резултат на тој јаглероден диоксид, тестото се дига.
Францускиот хемичар Пастер докажал дека ферментиацијата настанува со помош на живи микроорганизми. Тие се присутни во овошјето и во семките.
Индустриското производство на квасецот е започнато во Австрија во 1846 година. Значаен напредок се случил во Данска и Германија, помеѓу 1910-1920 година, кога во производството на квасец се додавало шеќер.
Квасецот во домаќинството доаѓа на два начини: свеж квасец (во облик на коцка, 40 гр) и сув квасец (во ќесичка, 7 гр). Свежиот се чува на темепратура од 2 до 8 степени целзиусови степени, а сувиот квасец се чува на суво и темно место. Рокот на употреба секогаш им стои на амбалажата.
Најчесто се употребува за подготовка на леб, колачи, крофни и други прехрамбени производи, како би дал специфичен вкус, текстура и мирис на тестото.
