Животот на овие простори сам по себе е необичен и комплексен, не баш вообичаен. Просечен Балканец во својот бурен животен век има голема можност да биде дел од една војна, подготовка за војна, криза, превирање на национализмите, нетрпеливост, етнички поделни, сегрегација и останати егзотични социјални состојби.
Го немаме ние тој досаден монотoн исландски начин на живот, без војувања, инвазии, закани за војна… Едноставно не не влече таквото нешто.
Така Рожјац Елдар Нурковиќ ја почна својата необина прикзан во потрагата по сестрата која ја запозна по 28 години, за црногорски „Вести“.
„Во таа шароликна таписерија, направен сум и јас, и мојот живот како и животот на повеќето луѓе овде бил се, само не едноставен. Производ сум на успешни родители од југословенска средна класа, татко на професор на економски факултет и мајка на доктор медицина. Имав потенцијално добра генетска структура, и светла иднина. Но, како што тоа обично бидува, превртливата судбина ги вмеша своите долги прсти и ги закомплицира работите“, изјави Елдар, познатиот сараевски фотограф и основач на „E2 студио“, во оквирот во кој се занимава и со кинематографија.
„Имал наизглед совршен живот и кариера, беше неверојатен филантроп, им помогна на луѓето, но нешто мораше, како по стариот добар балкански обичај да тргне по зло. Не ги ни почуствува своите 30 години, а беше веќе болен од карцином, создаден во синусите, кој подоцна ќе метастазира“, изјави Елдар за „Вјести“.
Неговиот татко Черим пред бракот со неговата мајка долго време бил во врска со жена од друга вера, која нејзините родители не ја поддржувале. Дури и се заканиле дека ќе се одречат од неа долку се омажи за него.
„Тоа беше забранета љубов. По моите сознанија, некаде речиси пред самата негова смрт, додека бил на голема во брак со мојата мајка, се појави таа жена, дознавајќи за неговата многу тешка состојба и ја донесе мојата сестра велелјќи дека не бара ништо и дека само сака да му каже дека има уште едно дете пред да го напушти овој свет“, вели Елдар.
Тој имал пет години кога останал без татко, кога се случи граѓанската војна на просторот на поранешна Југославија. Беше одвоен од мајка му и со баба му и дедо му, мина тешко воено детство.
„На 18 години дознав од мајка ми дека имам полусестра и нејзиниото име и презиме, и дека ако сакам можам да ја побарам. А сакав и почнав да ја барам. Од некои луѓе кои беа блиски со мојот татко дознав дека живеела во Мостар. Кога на крај дојдов до адресата, дознав дека поради војната заминале во Србија, а можеби и најде подалеку. Повторно се наоѓав на самиот почеток… Сите тие години размислував како би било добро да ја најдам, да ја имам, да ја пополнам таа огромна празнина во животот кој беше полн со некои губитоци“, изјави Елдар.
„Во таа шароликна таписерија, направен сум и јас, и мојот живот како и животот на повеќето луѓе овде бил се, само не едноставен. Производ сум на успешни родители од југословенска средна класа, татко на професор на економски факултет и мајка на доктор медицина. Имав потенцијално добра генетска структура, и светла иднина. Но, како што тоа обично бидува, превртливата судбина ги вмеша своите долги прсти и ги закомплицира работите“, изјави Елдар, познатиот сараевски фотограф и основач на „E2 студио“, во оквирот во кој се занимава и со кинематографија.
Многу од неговите фотки станаа светски познати, но не изостанаа ни наградите ни во ангажманот на директорот на фотките во неколку филмови. Ангажиран е како директор на фотографирање на МТВ Адриа, и Н1 телевизија, која е ексклузивен регионален партнер на CNN.
„Татко во својот најплодоноснен дел од животот, заболува од, подоцна ќе се испостави, неизлечува болест која ќе го одвои од нас засекогаш. Малку се сеќавам на тоа воопшто. Дојдов од северот на Црна Гора, во голем град и тука изработив голема и успешна кариера. Попат им помогнав на бројни сограѓани, запишав стотина деца и студенти на факултетот во Приштина, затоа што бев уважен професор, и го искористив своето влијание и моќ за образованието на бројни луѓе. Тука ја купив својата бесмртност“, вели Елдар, чиј татко го имал најголемиот погреб во историјата на Рожаја, и комеморацијата од која не би се срамеле ни поедини државници.
„Имал наизглед совршен живот и кариера, беше неверојатен филантроп, им помогна на луѓето, но нешто мораше, како по стариот добар балкански обичај да тргне по зло. Не ги ни почуствува своите 30 години, а беше веќе болен од карцином, создаден во синусите, кој подоцна ќе метастазира“, изјави Елдар за „Вјести“.
Неговиот татко Черим пред бракот со неговата мајка долго време бил во врска со жена од друга вера, која нејзините родители не ја поддржувале. Дури и се заканиле дека ќе се одречат од неа долку се омажи за него.
„Тоа беше забранета љубов. По моите сознанија, некаде речиси пред самата негова смрт, додека бил на голема во брак со мојата мајка, се појави таа жена, дознавајќи за неговата многу тешка состојба и ја донесе мојата сестра велелјќи дека не бара ништо и дека само сака да му каже дека има уште едно дете пред да го напушти овој свет“, вели Елдар.
Тој имал пет години кога останал без татко, кога се случи граѓанската војна на просторот на поранешна Југославија. Беше одвоен од мајка му и со баба му и дедо му, мина тешко воено детство.
„На 18 години дознав од мајка ми дека имам полусестра и нејзиниото име и презиме, и дека ако сакам можам да ја побарам. А сакав и почнав да ја барам. Од некои луѓе кои беа блиски со мојот татко дознав дека живеела во Мостар. Кога на крај дојдов до адресата, дознав дека поради војната заминале во Србија, а можеби и најде подалеку. Повторно се наоѓав на самиот почеток… Сите тие години размислував како би било добро да ја најдам, да ја имам, да ја пополнам таа огромна празнина во животот кој беше полн со некои губитоци“, изјави Елдар.
Постоеше и можност да неговата сестра Милена се омажи и го промени презимето што потрагата би ја направила речиси невозможна.
„Мислев и почувствував дека ако веројатно знам дека постои некаде на овој свет дека сигурно би ми се јавила некако. Тогаш дојде време на социјалните мрежи и три години барање преку Фејсбук. Во еден момент нејзиното име даде пет резултати. Им испратив на сите порака која имаше крајно необична содржина.
„Здраво се викам Елдар Нурковиќ, живеам во Сараево, и постои можност да јас сум твојот брат“… Замислете, се разбира, реакцијата на таму некоја Милена Џ, од село покрај Кикинда, која ја прочитала таа порака… Добивав негативни одговори, еден по друг. Сестра ми последна одговори“, се сеќава Елдар.
Се што знаев за својот татко е дека се презивал Нурковиќ. Ја повикала мајка и да ја види пораката која ја добила.
„Нејзината мајка вендаш почнала да плаче и побегнала во купатилото каде се заклучила. Мојата сестра тропала на вратата барајќи хистерично одговор на прашањето и илјадниците прашалници над главата кои и се појавиле. Особено поради фактот дека целиот живот сакала да има брат и фантазирала за тоа, молејќи ја мајка и да и роди братче… Нејзината мајка, за жал, одлучила однапред дека не треба да се познаваме, затоа што како дете од регуларен брак, и друга вера никогаш не би ја прифатила за сестра Србинката Милена“, вели Елдар кој смета дека никој и ништо не може да го пополни времето кое Милена и тој го изгубија фантазирајќи еден за друг.
„Набрзо по таа порака, Милена дојде кај мене во Сараево и не се одвојувавме седум дена… Чудно чувство, не ја познаваш својата крв, а нејзиниот генетски код те привлекува како никогаш и ништо до тогаш… Кој смее да си даде за право да ни ги „украде“ сите тие години и сништа зад нас?… Остана историја. И тоа како го прифативме и само ни е криво што толку време немавме право еден на друг, и што се немавме еден со друг. Тоа никој повеќе не може да ни го одземе“, изјави Елдар кој неодамна стана и горд вујко на малиот Констатин.
За тривијалните причини поради кои речиси три децении живеел без сестра му, а која денеска е една од најважните личности во текот на сите денови има само еден коментар.
„Животот е премногу краток за да не би го живееле со полни дробови“.
