Можеби и најпопуларниот југословенски актер Миодраг Петровиќ – Чкаља, почина на 21 октомври 2003 година во беда, повеќе гладен отколку сит.
Тој во својата старост се жалеше дека самотијата го мачи. Напуштен од колегите, гледајќи како пријателите еден по еден му умираа, познатата насмевка на Чкаља почна да бледее. Кога ја доби наградата за животно дело „Цар Константин“, во говорот го кажа она што му тежеше на душата, дека долго живее како да е погребан.
– Да бев во Америка и да примев ваква голема награда, би ѝ се заблагодарил прво на својата жена, па на децата, на бабата, потоа на продуцентите и на режисерот. Но, бидејќи, за среќа, сум во својата драга Србија, се му заблагодарувам прво на својот шеф од самопослугата, што понекогаш ми одвојува пензионерска коска, па на сосетката во бараката која ми остава млеко под тезгата, па на мојот поштар, кој секогаш навреме со доцнење, ми ја носи пензијата. Да не беа тие, не би бил овде, откри тогаш тој.
